ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΛΑΦΙΣΤΑΣ

Γεφύρι Λάφιστας

       Το γεφύρι της Λάφιστας χτίστηκε το 1962 από τους αδελφούς Βασίλη και Λάμπρο Σταμάτη. Η απόφαση για την ανέγερσή του πάρθηκε από το τοπικό συμβούλιο της τότε κοινότητας Σκούλιαρης, του οποίου πρόεδρος διετελούσε ο Ευάγγελος Στεργιόπουλος. Η δαπάνη βάρυνε την κοινότητα.

            Πριν χτιστεί το γεφύρι, περνούσαν μέσα από το ρέμα. Αυτό γινόταν τοποθετώντας πέτρες τη μία δίπλα στην άλλη, και στη συνέχεια περνούσαν από πάνω τους, δημιουργώντας τη λεγόμενη «περασιά».

            Η κατασκευή του γεφυριού αποτελεί συνδυασμό δύο τεχνικών χτισίματος, της πέτρας και του τσιμέντου. Για τις ανάγκες κατασκευής του χρησιμοποιήθηκαν επιπλέον άμμος και ξύλα. Την πέτρα και την άμμο προμηθεύτηκαν επί τόπου από το ρέμα της Λάφιστας, ενώ το τσιμέντο και την ξυλεία μετέφεραν με τη βοήθεια ζώων.

            Το μονοπάτι που οδηγεί στη Σκούλιαρη ξεκινά από την τοποθεσία «Κρανιές». Στη συνέχεια, κατηφορίζει στο ρέμα της Λάφιστας όπου συναντάμε το ομώνυμο γεφύρι. Από εκεί, ανηφορίζει προς την τοποθεσία «Παλιβράδι» και καταλήγει στη Σκούλιαρη.

            Αναφορικά με τη χρήση του μονοπατιού, το μονοπάτι ήταν διαβατό από ανθρώπους και ζώα. Αυτό γινόταν μέχρι τη δεκαετία του ’90 από τους εναπομείναντες κατοίκους και κτηνοτρόφους της Σκούλιαρης. Οι κτηνοτρόφοι οδηγούσαν τα κοπάδια μέσω αυτού στο ρέμα της Λάφιστας για να τα ποτίσουν. Επιπλέον, το μονοπάτι χρησιμοποιόταν από τους Σκουλιαριώτες για τη μεταφορά ξυλείας και άλλων αγαθών με σκοπό την πώλησή τους στο Βελβεντό. Με τα χρήματα που έβγαζαν από τις πωλήσεις αυτές, αγόραζαν τις προμήθειές τους. Ακόμη, από εκεί περνούσαν για να πάνε στη ζωοπανήγυρη του εννιάμερου στα Σέρβια με σκοπό να πουλήσουν τα ζωντανά τους ή και να αγοράσουν νέα.

            Εκείνη την περίοδο, η πλειοψηφία των έργων γινόταν με προσωπική εργασία και προσφορά των κατοίκων. Το προεδρείο της κοινότητας είχε την ευθύνη για την οργάνωση της εθελοντικής αυτής εργασίας. Κάθε κάτοικος του χωριού υποχρεούτο να εργάζεται 5-6 ημέρες το χρόνο για την κοινότητα. Στα πλαίσια αυτής της υποχρέωσής του ήταν και η συντήρηση του μονοπατιού αυτού.

            Σήμερα, το μονοπάτι αυτό σε αρκετά σημεία είναι δύσκολα προσπελάσιμο λόγω της βλάστησης που αναπτύσσεται διαρκώς.

            Η πρόοδος και η οικονομική άνθηση οδήγησαν στην ανάπτυξη του οδικού δικτύου της χώρας με αποτέλεσμα τη σταδιακή εγκατάλειψη των μονοπατιών. Ως εκ τούτου, το 1974 πραγματοποιήθηκε η διάνοιξη του δρόμου της Σκούριαρης με τη συνδρομή της τότε Κοινότητας και της τότε Νομαρχίας Κοζάνης.

            Ολοκληρώνοντας, ευχής έργον θα ήταν η κινητοποίηση των τοπικών φορέων και αρχών με σκοπό τη διάσωση αυτού του κομματιού της πολιτιστικής μας ιστορίας και παράδοσης μέσω της συντήρησης και ανάδειξής του.

 

Από προφορική αφήγηση του Στέργιου Στεργιόπουλου.
Επιμέλεια κειμένου : Γραμματική Καραδήμου